เช่น ในพระวินัยปิฎก แสดงพระปาติโมกข์ไว้ 227 ข้อ, อาจารย์สมัยนี้ ก็ไปเอาข้อความในพระสูตร ที่เขาแปลไว้ตก แปลไว้ไม่สมบูรณ์ มาบอกว่า พระปาติโมกข์มีแค่ 150 ข้อ เป็นต้น.
หรือ เช่น กลาปะ แปลว่า กลุ่มก้อน เป็นไวยพจน์ของ ฆนะ ที่ใช้กันว่า ฆนบัญญัติ ที่ต้องทำฆนวินิพโภคะ อย่างที่แสดงไว้ในทิฏฐิวิสุทธินิทเทส แห่งวิสุทธิมรรคนั่นเอง, อาจารย์สมัยนี้ ก็ยังไปอธิบายกันว่า กลาปะ เป็น รูปปรมัตถ์ โดยอ้างว่า รุปปนลักขณะ กับ กลาปะ เป็นอย่างเดียวกัน ทั้งๆ ที่ขัดกับบัญญัตติ ในปริจเฉท 8, ขัดกับลักขณาทิจตุกกะ, ขัดกับทิฏฐิวิสุทธินิทเทส, ขัดกับมัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธินิทเทส เป็นต้น.
ในสมัยนี้ คือ การเชื่อมโยงไม่สมบูรณ์ ดังกล่าวมานี้.
